Jesień w Mazowieckim PK

Mgliście i nostalgicznie - nie tylko złota jesień, ale i ta prawdziwa szara polska.

Bagno Całowanie

Mangart road

Bled

Bled - zawsze magiczny, nawet odwiedzany powtórnie.

Wroclajk

Wrocław - miasto które polubiłem od pierwszego wejrzenia i do którego zawsze chętnie wracam. Byłem po raz nie wiem który, a znów odkryłem nowe widoki i miejsca.

Brochów wiosną

Kutná Hora

Zegar w kościele św. Jakuba wybijał godzinę. Jak porządny stary zegar, bił cztery razy oznajmiając że nadeszła pełna, a potem dostojnie, niskim tonem, liczbą uderzeń precyzował która. Dokładnie tym samym sposobem tę samą godzinę wybijał zegar u Jezuitów pięć minut później.

Kutná Hora to kolejne miejsce w Czechach, gdzie czas płynie inaczej - jakby właśnie spóźniał się pięć minut, pięć lat, albo pięćset.

Nowy T.

Teatr Nowy w Warszawie zniknął z mapy w 2005, a w jego siedzibie zagnieździł się Carrefour. Była sobie też kiedyś baza MPO, w której powstał Nowy Teatr. A w Nowym Teatrze, tym razem już po myśli teatru - targ. Nowy Targ.

Cerkwie Bieszczadów i Pogórzy

Fotografowanie zimą ma na naszej szerokości geograficznej specyficzny posmak. Jeżeli zima jest świeża, puszysta i skrzy się słońcem - sama ona może wystarczyć. Wystarczy wyjść w plener i jej szukać. Jej odchodzenie, ustępowanie nadchodzącej wiośnie też daje się zgrabnie ująć w kadrze, ale trwa zaledwie moment. Ale jeżeli zima jest stara, zleżała, pokryta pyłem i szarością, wyjazd w plener wymaga jeszcze znalezienia klucza - tematu, którego śladem będzie się podążać.

Od zeszłorocznego pleneru na Roztoczu jako klucza używaliśmy ze Sławkiem Rogowskim cerkwi i Szlaków Architektury Drewnianej Województwa Podkarpackiego. I choć pogoda nie dopisała tak bardzo jak w zeszłym roku, znów przez dwa dni podążaliśmy szlakiem drewnianych (a czasem murowanych) zabytków architektury sakralnej - tym razem w Bieszczadach, ale nawet bardziej na Pogórzu Bieszczadzkim, w Górach Sanocko-Turczańskich.

O zachodzie w Brochowie

(cross w PS CS5 przy pomocy krzywych)

Pozytywnie o negatywach, czyli odwracanie solarki ogonem

O ile jasne jest, czym jest negatyw zdjęcia czarnobiałego - zdjęcie się odwraca tak, żeby nikt nam nie wmówił, że białe jest białe, a czarne jest czarne - o tyle w zdjęciu kolorowym poodwracać można wiele rzeczy na wiele różnych sposobów, na ogół z katastrofalnym skutkiem. Wyjątkiem od tej reguły są jednak zdjęcia uzyskiwane techniką solarigrafii.

Dla niewtajemniczonych - solarigrafia polega na długim (często wielotygodniowym) naświetlaniu papieru fotograficznego w kamerze otworkowej. Pomijając inne - pewnie bardziej kluczowe - aspekty tej techniki (jak rejestracja drogi słońca na niebie, zmian w przyrodzie, etc.), uzyskuje się obraz który z jednej strony jest negatywem, a z drugiej - ma zupełnie nierealną kolorystykę. Wyglądać to może na przykład tak - to nie moje dzieło, autorką jest Aśka Sidorowicz:

(fot. Joanna Sidorowicz)

Zazwyczaj w procesie postprodukcji takiej solarigrafii bierze się negatyw takiego obrazu. Negatyw, czyli co?

A jeśli mostu nie ma?

Każdy kto oglądał Złoto dla zuchwałych na pewno pamięta, że most na pewno tam będzie. Wystarczy trochę wiary. Do wymarzonego kadru potrzeba było jeszcze wschodu słońca, mgieł i oczywiście pobudki o 4:30. Wschód zdarza się ponoć codziennie, o mgłach - za radą "Szajby" Sutherlanda - myślałem od dnia poprzedniego. Okazuje się, że z pozytywnym myśleniem też można przesadzić.

Świat - ten jaki znamy - na godzinę przed wschodem słońca nie istnieje. Nie dość, że kolory takie jakie wtedy widać na niebie, istnieją tylko wtedy, nie dość, że w tym oświetleniu zachwycić się można nawet Elektrociepłownią Siekierki (serio-serio! nawet miejsce i kadr mam na następny wschód), to z Warszawy da się wyjechać w ciągu dwudziestu minut, a po dalszej półgodzinie jazdy skręcać w rozjeżdżoną quadami leśną drogę, włączając reduktor.

Refleksyjny pan M.

Alea iacta est. A zdjęcia zostały zrobione.

Zimowa Połonina Wetlińska

Wejście tego dnia na Połoninę Wetlińską wydawało się krokiem desperackim. Od dwóch dni w Bieszczadach było pochmurno, poprzedniego dnia na Pogórzu padał deszcz, a śnieg szybko się topił. Jedynym pomysłem na taką pogodę wydawała się wycieczka do Mucznego, Tarnawy, być może do Źródeł Sanu. Wyruszyliśmy w smętnym nastroju, ale gdy mijaliśmy Smolnik mgła zaczęła rzednąć.
 - "Sto metrów wyżej mielibyśmy piękne słońce" powiedział Sławek. - "To jedziemy sto metrów wyżej" odparłem i zamiast na Stuposiany skręciłem na Dwernik.